Girişimcilik Yolunda Bizi Engelleyenler

İnsanların kariyer seçeneklerini gözümüzün önüne getirelim. Kimimiz yüksek puanlarla üniversitelerin farklı bölümlerinde nice eğitimler alıp, logoları yüksek binaların tepelerine yıldızlarla işlenen büyük ve kurumsal şirketlerde çalışır, kimimiz ise herhangi bir kamu kurumunun farklı pozisyonlarında yer alır.

Bazen memur, bazen işçi, bazen de doktor, mühendis, avukat…

Kimimiz ise babamızdan devraldığımız işlerin başına geçerek, vizyoner anlayışı ve gençliğin verdiği dinamizmi en etkin şekilde kullanarak; çalışanların arasında geçen konuşmalarda olumlu yer almaya çalışır. “Sait Bey işlerin başına geçince; satışlarımız iki kat arttı, 50 yeni istihdam yapıldı” şeklinde…

Yapısı ve icra şekilleri düşünüldüğünde, daha farklı kariyer seçenekleri de mevcuttur. Ama biz isteriz ki; olabildiğince çok kişi girişimci olsun, yeniliklerle pazarda yeni ürünler boy göstersin, hizmet sektörünün dört bir alanında yeni seçenekler oluşsun; rekabet artışından kaynaklı, toplam kalkınma ve standartlar artsın.

Sizce bu kadar kolay mıdır kişinin kendi işini yapması? En az bir tüzel kişiliği başarıyla yöneten bir iş adamı ya da farklı aşamalarda bulunan genç girişimci olmak?

Çevremizdeki insanları ve aramızda geçen sohbetleri bir hatırlayalım. Bir gün içinde, kıraathanelerde fikirlerle dolu sohbetler içinde iş kuran, kapatan kişi sayısını ya da üniversitede okuyan gençlerle gerçekleştirdiğiniz diyaloglarda size anlatılan iş fikirlerini bir düşünün. Çoğumuzun kafasında en az 3 iş fikri ve bol kazançlı sonlara koşan hayaller vardır. Burada sorulan sorunun cevabı, kendisinde gizlidir. Her ortamda konuşan ve yapan sayısının farkına bakmanız yeterlidir.

Engeller, Engeller

Çoğumuzun riske atmaya korktuğu aile sorumlulukları vardır. Hamile olan eşimiz, okul çağına gelmiş çocuğumuz, bakmakla yükümlü olduğumuz kişi sayısı, annemiz, babamız… Ya bu ay temel ihtiyaçları karşılayacak geliri elde edemezsek? Ev sahibinin yüzüne nasıl bakarız! Ya faturalar, taksitler, giyim, sosyal ihtiyaçlar vb. Türkiye İşçi Sendikaları Konfederasyonu’nun araştırmalarına göre 2013 Kasım ayı açlık sınırı 1.065 TL, yoksulluk sınırı ise 3.470 TL olduğu ve hanelerin geçimi sağlayan bireylerin en az bu kazanımları sağlamaları zorunluluğu düşünüldüğünde; girişimciliğin tanımında yer alan risk kelimesinin varlığı bir kez daha anlaşılmış olur.

Bazılarımız için ise başarısızlık ve beraberinde getirdiği kötü varsayımlar birer engel teşkil etmektedir. Buradaki başarısızlığın, şüphesizki mali ve sosyal boyutta yol açacağı yaralar olacaktır. Cesaretimiz ile kurduğumuz şirketin, kötü günler geçirmesi sonucu geldiği iflas noktasında; karşılaşacağımız hazin tabloyu düşünelim. Aslına bakarsanız, başarısız olmakla da iş bitmiyor. Bu gayet doğal bir sonuçtur, ki her gün yüzlerce insanın başına gelebilir. Bunun yanında diğer bir sorun da, başarısız olduğumuz şirketi kapattıktan sonra, nasıl bir geçim yolu bulacağımız konusudur.

Birçok kişiyi asıl korkutan da tam olarak budur. Elimizdeki avucumuzdaki tüm sermayeyi tükettikten sonra, maaş karşılığında profesyonel çalışma imkanına tekrar dönememe, yeni bir iş bulamama korkusu önümüzdeki en büyük engellerdendir.

Bu tip sorunları olmayanlar için, engeller bitmiş değildir. En basit haliyle; iş fikrinden, yeni ürünümüzün/hizmetimizin satış potansiyelinden ya da kuracağımız işi yönetme yeteneğimizden emin olamayabiliriz. İş fikrinin yeteri kadar yenilikçi ve rekabetçi olmaması varsayımı, bir girişimcinin fikir paylaşımı yaptığı güvenilir insan sayısını doğrudan etkileyen bir faktördür. Birçoğumuz ise fikrimize yeteri kadar güvenmeye harcadığımız süre zarfında, bu fikrin başka biri tarafından icra edilebileceği gerçeğini tamamen gözden kaçırır. Ya müşteriler sunulan ürünü/hizmeti beğenmezse ya da hayatında hiç insan kaynağı yönetmemiş bir kişi olarak biz; makine, hammadde, enerji ve insandan oluşan toplu kaynakları nasıl yönetiriz? Alın size uykuları kaçıracak derecede önemli bir engel daha. Pazara girdikten sonra, daha büyük firmaların aynı faaliyete soyunup tüm müşteri kitlemizi elimizden alacağı yönünde paranoyalarımız da bu tip korkular arasında gösterilebilir.

Bazılarımız ise mevcut işimize saplanmış durumdayızdır ve bunun farkında bile olmayız. Evimizin önünden geçen servisimiz, her gün sıkıntısız bir şekilde bizi işimize götürüp getirirken; sabah 09:00 akşam 18:00 çalışıp, tüm derdi tasayı iş yerinde bırakırken, rahat bir hafta sonuna sahipken ya da yüksek maaş, tam donanımlı sağlık sigortası ve faturası şirket tarafından ödenen bir cep telefonumuz varken, yeni riskleri göze alamayız.

Ya da kimimiz, bu yeni çıkılan yolda yeteri kadar destek bulamayacağımızdan korkar. Aslına bakarsanız, bu durum bir korku olarak değil, bir realite olarak algılanmalıdır. Çünkü çevremizde bu işe girmememiz gerektiğini söyleyen o kadar çok insan vardır ki, bir zaman sonra kişisel motivasyonumuzun bittiğinin farkına bile varmayız.

Kimimiz ise tek başına işe girişememe korkusu taşımaktadır. Bahsedilen yüklerin hepsini tek başına taşıyabilmek de çoğu zaman zordur.

Tüm bunların dışında; farklı hikayelerde yer alan, anlatmayı unuttuğumuz nice engeller olabilir. Unutmayalım ki, her bir endişe ve sonucunda önümüze duvar gibi dikilen engellerin tümünün bir çözümü bulunmaktadır. Çoğu durum için; detaylı, sağlıklı bir araştırma ve stratejik olarak hazırlanmış planlar ile çıkış yolu bulmak mümkündür.

Siz, siz olun; konuşanlardan değil, yapanlardan olun…